Deprecated: preg_replace(): The /e modifier is deprecated, use preg_replace_callback instead in /www/htdocs/w008417d/suedafrika/wp-includes/formatting.php on line 75

Danke an alle, die durchgehalten haben, mein Leben in Südafrika zu verfolgen. Schön, dass ihr “dabei” wart! Mehr Infos gibts ab jetzt in meinem normalen Blog.

Deprecated: preg_replace(): The /e modifier is deprecated, use preg_replace_callback instead in /www/htdocs/w008417d/suedafrika/wp-includes/formatting.php on line 75

Mein letztes Wochenende in Südafrika sollte ich also in Swasiland verbringen. Am Freitag um 16.00 Uhr versammelten wir uns - 9 Freunde und Kollegen von Johann Bredell - bei BKS um uns auf die 2 Jeeps zu verteilen

…..öhhhh, OK, ich habe es 3 Jahre nicht geschafft, Text zusammenzuschreiben - dann halt ohne!

Samstag 3. November 2007 . . . . .

Sonntag 4. November 2007 . . . . .

Deprecated: preg_replace(): The /e modifier is deprecated, use preg_replace_callback instead in /www/htdocs/w008417d/suedafrika/wp-includes/formatting.php on line 75

Danie - ein alter Hase im Jagen und zukünftiger Ranger bot mir an, noch in meiner Südafrikazeit mal jagen zu gehen. Also gings am Freitag abend den 19. Oktober auf die Gamefarm (Game heisst übrigens Wild) von Hermans Onkel. Sie liegt in der Naehe des Dorfes Swartruggens. Herman, Limba und ich bildeten den Vortrupp, während der Rest am Samstag morgen hinzustieß. Tja - Pech für die Nachzügler: Da der Weg ins gebuchte Buschcamp wegen dem Regen an diesem abend unbefahrbar war, hat man uns in die Luxury-Lodge einquartiert. Für Hermann war das nichts Neues, aber Limba und ich durften uns einmal im Leben wie die High-Society fühlen. Uns erwartete eine 10-Zimmer Villa: 3 Schlafzimmer mit natuerlich 3 Badezimmern, ein geräumiges Wohnzimmer und Esszimmer, eine Küche und ein Billardraum. Draussen eine Terasse mit einer Tafel, an der man locker 20 Leute unterbringt. Von hier keine 5 m und man ist im Pool. Natürlich umrahmt von einem gewaltigen Garten. Den abend verbrachten wir sehr entspannt auf der Terasse mit quatschen und Billardspielen. Wir hatten übrigens auch einen Haufen 8-beinige Mitbewohner: auch wenn sie Flatties heissen, heisst das nicht, dass sie nicht groß werden können (bis 10 cm). Nun OK, für Europäer beindruckend.

die Lodge	Flattie	im Billardsalon

Der nächste Tag sollte also mein grosser Jagdtag werden. Da Danie noch nicht ganz überzeugt von meinen Schießkünsten war, gings erstmal 50 Kugeln Probeschiessen. Erstaunlicherweise war meine Trefferquote auf 100m für einen Anfänger ganz akzeptabel. Mit der Gewissheit, dass alle meine Probeschüsse tödlich waren, beschlossen wir loszuziehen. Zuerst wurden Batie und Frank mit ihren Sportbögen an einem Versteck an einer Wasserstelle abgesetzt. Zu sechst (der Ranger, Danie, Herman, Johann, Limba und ich) gings dann weiter, um nach einem Impala für mich Ausschau zu halten. Der feuchte Boden führte allerdings dazu, dass sich kaum Tiere blicken ließen. Mehrmals sind wir zu Fuss auf die Pirsch gegangen - ohne Erfolg. Nach 4 Stunden - auf dem Rückweg, tauchte dann doch noch die erste Impalaherde auf. Bis ich kapiert habe, das Tiere nicht so still stehen wie Zielscheiben waren sie auch schon über den Berg. Wir nahmen die Fährte auf und es ergab sich die 2te Möglichkeit. Die Herde Impalas war gerade dabei einen Bergkamm zu ueberqueren. Jetzt musste es schnell gehen: Laden, einatmen, beim halben Ausatmen die Luft anhalten, 10cm über den Impala-Ellenbogen zielen und schiessen. DANEBEN! Der Schuss haette eigentlich sitzen sollen: die Entfernung war etwa 120m der Schusswinkel 10° in die Höhe. Allerdings kann die Steigung dazu führen, dass die Kugel schneller fällt als bei einem geraden Schuss. Daran lags bestimmt!!! Auf unserem Rückweg kamen wir noch an einer Kudu-Kuh vorbei - zu diesem Zeitpunkt wollte ich es dann allerdings nicht nochmal probieren. Ich hatte meine Chance. Gut für das Impala, dass ich sie nicht genutzt habe. Viel wichtiger ist, dass ich ein wenig Einblick in das Jagen bekommen habe - mit Anschleichen, Fährten suchen,etc.. Der Ranger meinte übrigens: Mit Ralf durch den Busch zu laufen, ist als ob man einen Elefanten Gassi führt. DANKE! ich hab echt versucht leise zu sein.

Batie und Frank, die mittlerweile 7 Stunden in ihrem Versteck sassen, durften wir natürlich nicht vergessen. Wow, waren die froh, als wir kamen. Zitat Batie: “7 Stunden im Hinterhalt, und nicht mal eine Ente ist vorbeigeschwommen.” Meine geliehene Schachtel Zigaretten war danach leer. Was soll man auch sonst machen ausser sitzen.

Training	Bushcamp Grillstelle	Dusche mit “Donkey”

Zu erwähnen gäbe es da noch das wunderschöne Bushcamp. Hier gehen also die edlen Herren hin, wenn Ihnen ihr Leben zu luxuriös wird. Will man am Morgen eine warme Dusche, muss man erstmal Holz in den Donkey schmeissen. Das ist ein Holzofen mit aufgesetztem Boiler. Ausserdem gabs es eine eingemauerte Grillstelle.

Am Samstag abend war es dann Pflicht das Rugby-Finale Englang vs. Südafrika anzuschauen. Dazu sind wir in eine Whitey-Kneipe. Limba war ganz gut getarnt: Da er keine Jacke dabei hatte und es relativ kühl war - hat er Danies braune Militärjacke bekommen. Die stammt aus der Zeit, wo man noch als Weisser Schwarze jagen durfte. Er war ein Bild für Götter. Gegen Ende des abends fielen dann jedoch leider rassistische Sprüche in der Bar, also sind wir zurück an unsere Feuerstelle und haben dort unser Bier genossen (Limba hat für jeden einen Karton Bier organisiert: 12 x 0.75l Bierflaschen - SoWeTo-Größe eben). Der morgen war dementsprechend Aua. Die zwei Stunden Heimfahrt nach Pretoria habe ich schlafend quer auf der Rückbank von Danies Bakkie verbracht. Das war auch Johanns Idee - er war nicht schnell genug…

auf der Jagd	SA-Rugby Rules!	4 Prolls

Wer Lust und eine schnelle Internetleitung hat, den lade ich ein zu einer kleinen Führung mit dem King of SoWeTo durch unsere Freitagnacht-Residenz. Der Film ist etwas gross geworden, daher empfehle ich ihn runterzuladen: “rechte Maustaste - Ziel speichern unter”. Quicktime wird benötigt.

Deprecated: preg_replace(): The /e modifier is deprecated, use preg_replace_callback instead in /www/htdocs/w008417d/suedafrika/wp-includes/formatting.php on line 75

Nagut, bei solch einer Meldung will ich mal eine Ausnahme machen: in einem kleinen Land - ganz weit im Norden - haben 2 Mütscheles ihre Ausdauerfähigkeit beim Bottwartal-Herbstlauf unter Beweis gestellt. Ich gratuliere dem großen Halbmarathoni und kleinen Champion Lara über 1.5km. Eine ganz schön lange Strecke! Ich bin stolz auf euch. Willkommen im Club der Läufer! Wenn ich zurückkomme, können wir dann schon mal langsam auf den Triathlon trainieren.
Mamas Slow-Twitch-Muskelfasern scheinen ja doch noch vererbt worden zu sein…oder ist es doch eher das lange-Beine-Gen von Michael? Hier die Beweisfotos:

Deprecated: preg_replace(): The /e modifier is deprecated, use preg_replace_callback instead in /www/htdocs/w008417d/suedafrika/wp-includes/formatting.php on line 75

Die geselskap het bestaan uit:
- Ralf (die man in wie se webtuiste hierdie skryfsel homself bevind)
- Jan (die skrywer, kollega en vriend van Ralf tydens sy besoek aan Suid-Afrika)
- Johann (nog ‘n kollega) en sy meisie Annelize
- Alewyn (nog ‘n kollega)
- Batie (nog ‘n kollega) en dié se meisie Shirley
- Bernard (‘n ou universiteitsvriend van Johann en Jan) en sy vrou Susan
- Francois en Lowrens (vriende van Johann)
- Marius (kollega en vriend van Bernard-hulle)

12 Oktober 2007 . . . . .

Vol afwagting is ek, Ralf en Alewyn weg uit Pretoria in Ralf se huurmotor (ja, dié is ‘n pronk met ‘n skamele 1400 cc enjin onder die enijinkap – nie die beste vir die langpad en ‘n volgelaaide kar nie). Ons het bietjie later weggekom as beplan, maar was nie-temin reeds op die ooppad teen 17:00. Die gekose roete, wat veronderstel was om ‘minder verkeer’ te gehad het, het ons deur Benoni geneem oppad na die tol-belaaide N3. Benoni is berug vir plat karre – nie duur karre nie, maar goedkoop karre met duur ‘mags’, uiters-lae profiel bande en verlaagde suspensie (wat dus die ‘plat-kar’ tot gevolg het). Na wat gevoel het soos ure, is ons deur Benoni se spitsverkeer en op die N3-snelweg. Net voor ons Harrysmith bereik het, het ons ‘n pitstop gemaak en tot ons vreugde stop Johann in sy Jeep toe ook daar vir ‘n pitstop met nog lede van die geselskap. Na die vreugdevolle hereniging vertrek ons in konvooi na Harrysmith en toe na ons bestemming: die kampterrein Mahai in die suidelike deel van die Drakensberge. Bietjie verdwaal het gesorg dat ons wel eers omtrent 23:00 daar aangekom het, maar gelukkig het ons behoue daar aangekom.

Met ons aankoms (ja – stiknag met nie ‘n idee hoe die omgewing daarna uitsien nie) is ons begroet deur die ander lede van die geselskap – met ‘n knetterende vuurtjie en ‘n paar vetkoeke en stukke vleis wat reeds gaargemaak is. Daardie gebraaide vetkoek was ‘n wenner (veral as mens so bietjie van daardie Llyles-stroop opsit – mmmmm). Die gesels het tot nat 01:00 aangegaan waarna sommiges maar die velle gevat het. O ja, natuurlik moes ons die tent (dankie aan Danie – nog ‘n kollega van Ralf – vir die leen van sy lekker groot vyfman-tent!) ook in die donker opgeslaan kry. Dié taak is geensins ‘n probleem nie, mits daar genoeg lig is. En met dié dat ek my kopliggie by die huis gelos het, moes ons van die vriendelikheid van ander lede van die geselskap gebruik maak om ‘n suksesvolle tentoprigting te voltooi. Ek het heerlik geslaap op my opblaasmatras daardie aand . . . .

Saterdag 13 Oktober 2007 . . . . .

Natuurlik kon niemand baie vroeg opstaan nie agv die laat gaan slapery, maar ek dink ons was darem almal so teen 09:00 uit die velle gewees. Natuurlik was die eeste ding wat opgelet is die pragtige natuurskoon in die skoon-oggendlug. Die berge is nog nie lowergroen nie, maar begin reeds sy wintervere afskud in ‘n groenigheid. Na ‘n vinnige ontbyt en nog gekuier het ons seker so teen 10:30 in die pad geval (hierdie keer ‘n staproete). Ons het sommer met die ‘queen’s causeway’ gedeelte begin wat eindig by ‘n mooi kaskade-watervalletjie. Toe’s ons verder die berge uit en het by die Tiger Falls verby gegaan. Hier het Alewyn, Marius, Batie en Shirley afgesplinter van die res van die geselskap in ‘n poging om van die kranse mak te maak met hulle toue en ‘abseiling abilities’.Die res van die gesleskap het verder gestap tot waar mens die mooi amfiteater kon besigtig soos mens dit op poskaarte sien. Die onmiddellike omgewing was groen, behawe vir die gebrande bome wat daar rondgestaan het. Die berge is gebrand so ‘n tyd gelede. Die brandlyne kon baie mooi gesien word so teen die hange soos mens na die amfiteater se kant toe gekyk het. Na nog ‘n paar foto’s hier is ons terug na die kampterrein toe waar Susan (as hoofkok) en ‘n paar ander vinnig ingespring het om ‘n laat-tipe ‘brunch’ te maak. Die gewone goed soos roereier, spek, brood, ens is opgedis – heerlik! Hierna was dit tyd vir ‘n middagslapie – maar voor dit kon gebeur is ons eers na die winkeltjie toe om ‘n paar goed daar te gaan koop en permit-plakkers vir die karre te kry. Het natuurlik toe gesien watter mooi pad ons mee ingekom het die vorige aand – met die geweldige grootsheid van die berge asemrowend en betowerend. Die afgesplinterde groepie het eers so net voor donker daar aangewals gekom – vol adrenalien van die hoogtes wat hulle getem het. Die vuur is gemaak en nog vleis en goed is op die roosters uitgepak. Meeste was haastig omdat hulle graag die rugby wou kyk (SA teen Argentinië) by ‘n nabygeleë pub of iets. Ek en Ralf het nog bietjie twak gepraat en besluit toe maar om die aand vaarwel te roep toe die reëndruppeltjies begin val. Net nadat ons in die tent was, het dit redelik hard gereën. Weet nie hoe laat die res van die mense teruggekom het van hulle rugby-kykery nie.

Sondag 14 Oktober 2007 . . . . .

Aaaaa. Dis die dag waarvoor ek gewag het! Ons is vroeg op en was 07:00 opgeslaan en reg vir die dag se ontluikende uitnodigings. Ons moes eers sowat 2 ure ry (deur Phuthaditjhaba) om by die beginpunt van ons 5-ure staproete te kom – die Sentinal Peak roete? Die mikpunt was om by die Tukela (wat later die Tugela word) se val-na-benede te kom. Blykbaar die tweede hoogste waterval in die wêreld (amper ‘n kilometer se valvan die platorand af). Goed, so nadat ons betaal het (ja, mens betaal altyd orals) het ons begin stap (ongeveer so kwart-oor-tien). Aanvanklik was die paadjie mooi met beton uitgelê, maar dit het vroeg-vroeg opgehou en is ons terug op ‘n gewone voetpaadjie. Die paadjie was nie baie steil nie, behalwe redelik aan die begin waar daar ge-‘zig-zag’ word teen ‘n steil helling uit. Sommige van die geselskap het sommer so koek gesny (iets waarmee ek nie juis tevrede was nie – erosie) en deur die plantegroei gevark. Later het die hoogteblootstelling te veel geword vir Shirley. Sy’t toe besluit om net daar te wag totdat ons terugkom (sy’t seker meer as 2 ure gewag). Die uitsigte al die pad tot bo is werklik skouspelagtig. Net voordat mens bo-op die berg (amfiteater) kom, is daar ‘n paar (ja, twee in getal) kettinglere wat uitgeklim moet word. Hier was dit belangerik om nie af te kyk nie . . . mens se maag het behoorlik bolemakiesie geslaan as jy dit wel gewaag het! Maar dit was darem nie té erg gewees nie. Toe ons eers met die kettinglere uit is, is die klim eintlik verby want dis, snaaks genoeg, heel plat daar bo! En daar kan mens oor die magtige Tugela (wat hier nog die Tukela genoem word – soos reeds vermeld) spring van die een kant na die ander sonder inspanning. Elkgeval, nog so ‘n entjie se stap en toe’s ons by die waterval en die kranse . . . die verskiklike kranse! Ek het nog nooit in my dagteslewens sulke geweldige reg-af afgronde so naby beleef nie. En die uitsig was natuurlik onbeskryflik (wel, kyk na ‘n paar foto’tjies hierby saam om ‘n idee te kry, maar wees verseker dat die diepte-persepsie een ma-se verskil maak). Die riwwe daar onder in die laagtes kyk met skurwe punte na bo soos dit tussen die voue beur na boontoe. Ek het een slag op my maag gaan lê en my kop oor die afgrond gestuur – ongelooflik . . . . Natuurlik is dit toe tyd vir baie foto’s neem en eet. Ek het ‘n lekker just-juice daar gehad (dis nou maar my en my pa se ou plesiertjie as ons bo-op ‘n berg is) en wou hom net lekker afkoel deur hom in ‘n poeletjie van die Tukela te sit naby die waterval. Eet toe heerlik mossels (dankie aan Francois) en pro-vitas en wat nog alles. Die wind het effens gewaai wat ook veroorsaak het dat ons maar skuiling gaan soek het agter ‘n paar rotse. Nadat ons seker vir ‘n volle 45 minute daar rondgelê het, is die af-tog begin. Weer met die kettinglere af. Maar wag, net toe ons by die kettinglere kom, besluit Alewyn (wat nie die toue verniet wou opdra nie) om daar te ‘abseil’. Hy en Marius het toe daar afgekom met die toue. Heel lekker gelyk – maar nie heeltemal my tipe ding nie. Seker so 8 minute se stap van die kettinglere af oppad af is daar ‘n lekker ou grot waar ‘n man en vrou gesit het soos twee bobbejane wat die plek bespied. En ja, daar is bobbejane – ons het so ‘n paar van hulle gewaar met die opklimslag. En Alewyn het beweer dat een van die ou-base hom met ‘n klip gegooi het . . . . Ek en Ralf besluit toe om bietjie na die grot te gaan kyk. Daar gekom praat ons lekker met die twee grot-bewoners (half na britte gelyk/-klink) en sien dat daardie grot baie mooi gelyk is onder met die tweeman-tentjie wat daar opgeslaan staan. Lyk na ‘n baie lekker plek om te oornag (soos hulle gedoen het vir twee nagte). Daar is nog ‘n rede waarom mens eerder in hierdie grot sal wil slaap as mens die roete oor twee dae aandurf – die Basoetoes (verskoon die spelling indien dit verkeerd is) kom daar van die Lesotho-hooglande af op hulle perde en dan besteel hulle mens rot en kaal terwyl jy lekker lê en slaap nou jou dag se vermoeide klim/stap. Nou ja, van daar af maar net al die pad tot onder (so 16:15 weer by die begin-/eindpunt aangekom) waar daar totsiens gesê is en die pad terug gevat is. Maar dis ook nie heeltemal al nie – die Johann Jeep en Ralf-huurmotor ry toe eers deur Goldengate na Clarens toe. Hier neffens (of waar ook-al) is ‘n foto van die alombekende Brandwag (die kenteken van die Goldengate Nasionale Park).

By Clarens (was eens op ‘n tyd ‘n klein verwaarloosde ou Vrystaatdorpie sonder enige aansien, maar het intussen die ryk-Gautenger se gunsteling naweek-uithangplek geword met die direkte gevolg dat die plek nou ‘snob’-waarde het) aangekom, eet ons toe ‘n heerlike restaurant-bediende aandete. Seker nie nodig om te sê dat ons eers baie laat die aand tuis gekom het nie. Ek het seker eers 23:30 by my huisie se voordeur ingewals. Doodmoeg en tevrede en vol wonderlike natuurskoon-beelde in my geestesoog het ek dié aand aan die slaap geraak.

Dankie vir Susan wat meeste van die reëlings behartig het en vir al die ander mense wat die ekskursie so aangenaam gemaak het. Dit was werklikwaar ‘n belewenis. Ek dink selfs ons Duitse vriend sal hierdie een hoog op sy lys van ‘bestes ooit!’ sit – nie waar nie, Ralf?